Hij kwam op mij aflopen met een stevige loop, schouders breed hoofd iets omhoog. Op het eerste gezicht een snelle jongen. Eigenlijk in alles, in zijn beweging, in zijn spreken en hoe hij in het dagelijks leven beweegt als ondernemer. Ik luister en kijk naar hem terwijl hij praat. En dan voel ik in mijn lijf dat ik mij wat groter maak dan nodig.
Mijn gedachte gaan naar het moment dat hij ‘s-ochtends binnen kwam en zich voorstelde. Hij noemde zijn naam en in een ademteug de zin: zo, ben benieuwd wat ik van jou nog kan leren. En dan voel ik wat anders gebeuren in mijn lijf. Even dat klein worden. De gedachte “Wie ben ik om aan deze zelfverzekerdheid wat toe te voegen”.
Het middagprogramma met de paarden start. Ik mag hem opnieuw ontmoeten van mezelf en hoef mezelf daarvoor niet groter of kleiner te maken. De opdracht is om een plek in de ruimte in te nemen wat jouw plek in deze groep is. Het paard staat in de hoek aan de buitenkant van de bak. Er net buiten, hoofd omhoog en stokstijf in het gehele lijf. Kijkend voel ik dat mijn hoofd naar links draait. Daar staat hij. Armen over elkaar, een voet naar de uitgang wijzend en blikveld omhoog gericht. Op de vraag hoe het voor hem op deze plek is zegt hij: prima, hier kan ik het allemaal overzien en lang volhouden. Ik hoef niet zo nodig in de schijnwerpers.
Experimenteren
Op de uitnodiging om eens te experimenteren en in het midden plaats te nemen, antwoord hij. Ik weet al hoe het daar is. Dat heb ik vroeger gedaan en heeft mij niks opgeleverd. Hier van een afstand weet ik hoe het is. Maar goed zegt hij, ik ga daar nog wel een keer staan en loopt naar het midden van de groep. Met dat hij zijn pas vertraagd en uiteindelijk stil staat, stappen een aantal deelnemers naar achteren. Het paard blijft op precies dezelfde wijze staan. Hoofd omhoog, net buiten de groep en stokstijf in het lijf. Op de vraag hoe het op deze plek is, zegt hij: dat zei ik net al, ik weet hoe het hier is, zijn armen over elkaar heen slaand en blikveld gericht op een punt.
De uitnodiging volgt om eens te voelen op de plek in het midden. Hij geeft aan de neiging te hebben om te gaan zitten. Doe maar, zeg ik. En met dat hij de beweging in zet om naar beneden te gaan, stappen de andere deelnemers en het paard tegelijk een of meerdere passen naar voren. Zittend op de grond vraag ik hem rond te kijken. Geluiden gaan op als “Nu mag ik erbij komen” en “dit is een fijne energie om bij te zijn”. Het paard staat nu tussen de deelnemers, beweegt zijn hoofd en proost een keer. Het lichaam van het paard ontspant.
Inzicht in verbinding
Heb je meegekregen dat een aantal deelnemers naar achteren stapte toen je stil ging staan in het midden, vraag ik hem. Echt, zegt hij op verbaasde toon, helemaal gemist. Ook voelde ik in eerste instantie niks in mijn lichaam. Zittend op de grond voelde het echt anders. Hij staat op bedankt de mensen om hem heen en bedankt op zijn manier ook het paard.
In de pauze komt hij naar mij toe. Ik snap er niks van zegt hij, dit is precies waar ik al zo lang mee bezig ben. Vanuit mezelf in verbinding zijn met de ander.