Mijn eerste keer paardencoaching

Het was in mijn functie als HR adviseur dat wij met de afdeling op een woensdag aan het einde van het jaar vertrokken richting hei. Letterlijk en figuurlijk. Om in de ochtend de afdelingsplannen met elkaar af te stemmen en vorm te geven. En in de middag met paardencoaching aan de slag te gaan.
De ideeën bij de collega’s over paardencoaching varieerde van “enigszins sceptisch” tot “erg nieuwsgierig”. Vanaf mijn achtste reed ik al iedere dag paard. Omgaan met paarden was voor mij bijna het zelfde als tanden poetsen; een dagelijkse gewoonte. Ik was erg benieuwd hoe het zou gaan wanneer ik samen met mijn collega’s voor de eerste keer paardencoaching zou doen. Samen trainen met een paard is namelijk toch iets anders dan samen met collega’s diverse thema’s onder de loep nemen bij een paardencoachingssessie.

Na de uitleg van de paardencoach werd al vrij snel gevraagd wie de eerste oefening wilde doen. Nou dat wilde ik wel! Ik kon niet wachten op mijn eerste keer paardencoaching. Gedreven als ik was wilde ik graag mijn collega’s voordoen hoe dat ging: het paard door de bak leiden. Mijn collega’s keken toe hoe het paard geleid zou gaan worden door de bak.

Het tegenovergestelde gebeurde: ik was heel erg mijn best aan het doen en het paard zette een paar stapjes. En naarmate ik nog harder mijn best ging doen, bleef het paard op een gegeven moment volledig stil staan.

Er ging van alles door mijn hoofd heen: “Ik moet het goed doen en laten zien dat ik het kan, want ik ben iedere dag met paarden bezig!”, “wat denken mijn collega’s wel niet nu het niet lukt?!”, “Paard help mij alsjeblieft en volg mij zodat het wel goed gaat!”. Kortom, mijn hoofd maakte overuren.

De paardencoach zag wat er gebeurde en stelde vervolgens voor dat zij samen met mijn collega’s de ruimte zou verlaten, zodat ik kon kijken of er iets zou gebeuren. Mijn collega’s en de paardencoach waren uit mijn zicht. Nu was ik samen met het paard en kon voor het eerst tijdens de sessie de aanwezigheid van het paard voelen. Vanuit het gevoel ontstond er verbinding, ik ging lopen en het paard volgde. Als ik links ging, ging hij links, en als ik rechts ging hij ook die kant op. Een fijn gevoel om zo vanuit verbinding samen te lopen.

Plotseling hoorde ik een stem: “Dat ziet er heel anders uit dan daarnet”. Mijn collega’s en paardencoach waren echter in geen velden of wegen te bekennen. Of toch wel: zij stonden al die tijd al op een plek waar ik ze niet kon zien, maar zij mij wel. Het maakte dus niet of zij mij zagen of niet, het ging erom dat ik vanuit mijn gevoel in verbinding met de ander kon zijn. Dank je wel paard voor dit voelbare inzicht! Margreet Boekee